Spring…

Alles bij elkaar genomen ging het goed. De praktische zaken liepen: de procedure bij de bank was opgestart, de verbouwingen vorderden ook, de tuin lag er al half afgewerkt bij, …

En toch, en toch was ze zo zwaarmoedig.  Ze had DJ de laatste dagen weer veel gezien. Hij was langsgeweest toen ze dacht dat de boiler niet werkte, hij had met haar samengewerkt rond werkgerelateerde issues, hij had zelfs iets persoonlijks verteld.

Daarnaast had hij ook sexuele getinte posts openbaar gemaakt op Smoelprofiel, bracht avonden al videochattend met Poppemie door, en vertikte het om te polsen hoe het met Margo ging.

Was dat wat er aan de hand was? Was dat waarom ze zich zwaarmoedig voelde?

Ze wilde even mogen klagen en zagen. Het was allemaal niet zo erg evident. Ze wilde even geknuffeld worden. Het voelde soms wat eenzaam. Maar naast die emotionele koestering waar ze naar hunkerde, wilde ze ook zo graag springen, keuzes maken en verder gaan. Het leven was al zo kort.

Het leek wel alsof ze in het oude patroon bleef steken: een beetje wachten en weifelen. Ze had het jarenlang gedaan. Omdat DJ dan ook iets meer tijd kreeg? Zodat ze niet over hem walste?  Zodat hij haar emoties erkende? En probeerde ze nu bij de Engelen het patroon te herhalen, om ook die warmte te voelen? Maar eigenlijk had al dat weifelen het omgekeerde effect. Als zij al gek werd van haar eigen zwaarmoedigheid, wat moest dat dan niet gedaan hebben met DJ en nu bij de Engelen?

Misschien kwam de waarheid wel uit de mond van een kinderband …