Aardbeien, zon en Higgs-boson

De melancholie overviel haar, terwijl ze het onkruid in de tuin wiedde. Het was hoognodig dat dat gebeurde. De buurman had al vaker misnoegde blikken naar haar wildernis geworpen. Tot haar ergernis, was hij er zelfs opnieuw in geslaagd om haar rozen die stiekem hun stengeltjes uitsloegen naar de andere kant van de scheiding, een flinke kop kleiner te maken.

Aan haar kant van de scheiding, vulden de bloemen het groen met intense kleuren. De kruiden groeiden dat het een lieve lust was. De aardbeien hingen diep rood glimmend aan de struiken. Ze lachten haar toe met zoete beloften.

Maar ze vulden ook haar hart en hoofd met pijnlijke herinneringen. Vorig jaar, het eerste jaar dat ze in hun huis woonden, was de aardbeienoogst onwaarschijnlijk rijk geweest. Ze hadden er van genoten, elkaar plagerig gevraagd: “hoe wil je je aardbeien vandaag, schat”?

Nu waren er opnieuw aardbeien, maar geen “schat” meer om ze mee te delen. Hij wilde ze zelfs niet meer, was meer dan tevreden met de aardbeien uit de winkel. Het kwetste haar.

Geen aardbeien delen, geen gezellige ijs-momenten in de tuin, niet samen na een dagje werken genieten van de vorderingen in het huis. Het zag er nochtans mooi uit…

__

“Madam, vous êtes une riante soleil”, had iemand op de trein haar nageroepen. Haar Frans was niet schitterend, maar goed genoeg om te hopen dat die zon haar gedachten snel zou opvrolijken. Gelukkig was er ook Genie. De discussie over de higgs-boson en de relativiteit van massa brachten haar op andere ideeën. Wat Engelen allemaal niet konden doen.