Ze was altijd al een vat vol tegenstellingen geweest. En nu was het niet anders.
—–
Langs de ene kant voelde ze hoe zij en DJ elk hun eigen weg opgingen.
Ze keek niet meer zo vaak opzij om te zien of hij terug naast haar liep; noch uit gewoonte: hij was er al een tijdje niet meer geweest.
Ze keek ook niet meer zo vaak achterom, om te kijken of hij achterna kwam, want alles wat ze had gezien was dat zijn weg kronkelend van plezier een andere kant op ging.
Het was ok zo, ze liet los …
—–
Langs de andere kant, keerde ze op onberekende momenten roetjsbaangewijs terug naar “ooit geweest” en daarom ook “terug naar af”.
Moest ze nu echt terug aan het Project herinnerd worden? De woorden lezen die ze schreef, de momenten herinnerend waar en wanneer en hoe en – vooral – met wie aan haar zijde ze die woorden geschreven had. DJ was onlosmakelijk met het Project verbonden en ze had hem er achteraf niet eens voor bedankt. Wat had ze het graag écht gedeeld …
Oops 😦 ik vrees dat dit (op zijn minst deels) mijn schuld is… Sorry! *buigt nederig het hoofd met blozende kaken*