Ik kwam je tegen, bijna een jaar nadat het doek gevallen was. Twee jaar nadat we verschillende jaren bij elkaar in de les hadden gezeten en occasioneel eens iets waren gaan drinken. Een roos, en enkele mooie brieven later.
Je had gewacht, de eerste keer dat ik voor een half jaar andere oorden had opgezocht. En wilde graag antwoord op de vraag of ik je graag zag. Echt graag, zoals enkel twee mensen elkaar graag kunnen zien. Ik schudde droef mijn hoofd. Nee, dat deed ik niet en was me bewust van hoeveel pijn dat jouw moest doen.
Nu stopte je met de fiets, terwijl ik de mijne aan de hand de berg opduwde. Het was een hele klus. Dat duwen, natuurlijk. Maar ook het gesprek met jou. De koetjes en kalfjes waren niet van de lucht, maar we wisten beide dat we rond de hete brij rond draaieden.
Het ging niet goed met je. Helemaal niet. Ik spookte door je hoofd. Telkens weer. Je pakte mijn hand, en kuste ze. Alsof je afscheid namen. Wat we even later weer deden. Groot was dan ook mijn verbazing, je vanmiddag tegen te komen op die nieuwe vergaderplek, in het gebouw waar je werkte.
Het spijt me, Tom, maar ik zal nooit de jouwe zijn.
