Doodop, was ze, en ontevreden ook. Over de vooruitgang. Over – beter – het gebrek daaraan aan de andere kant van de wereld waar ze met haar collega’s verder werkte aan hun verhaal.
Ze kwam hier graag, daar niet van. Maar ze had niet het gevoel dat ze echt veel stappen verder had gezet. Frustratie alom. Al werd die ongerustheid in haar lijf wellicht ook gevoed door de vele koppen koffie. In dit land was koffie heilig. En ze had iets teveel van de godendrank geproefd om ’s avonds haar ogen te kunnen sluiten. Eigen schuld.
Maar gefrustreerd dus. Het was altijd zo druk in haar hoofd. Nooit vond ze de rust die nodig was om haar werk goed te doen. Dat werken ging nu eenmaal niet snel snel. Vriendschappen smeden lukte nu eenmaal niet als je gefrustreerd bent. Dingen kosten tijd. Tijd, rust en energie. En die had ze niet. Ze wilde nog zoveel doen: kindjes krijgen, promotie maken, een huis verbouwen en het andere afwerken, … En alles moest NU. Alsof er geen morgen was.
En ja, ze was ook gefrustreerd omdat het in de liefde in haar hoofd nog steeds niet leek te werken. Hoe leuk ze het ook vond om te genieten van Bob wanneer ze samen thuis waren, zo frustrerend vond ze het gebrek aan communicatie en verbinding wanneer ze niet bij elkaar waren. Hij was niet iemand die graag berichtjes stuurde. En zij was wel van het textuele type. En als hij belde, klapte zij helemaal dicht. Zo werd ze niets anders dan helemaal gefrustreerd.
De vraag was hoe ze dat kon ombuigen. Want zo verder leven was gewoon onhoudbaar. Daar werd niemand vrolijk van … In blind getrouwd lijkt telkens weer de grote struikelblok dat iemand de ‘klik’ niet kan maken, of zoekt in een ander wat hij/zij niet kan geven. En zij … zij was gewoon zo onzeker.
