Een speelbal,
zo voel ik mij.
Ik stuiter van de ene consultatie naar de andere
Tussendoor het normale leven
Met alle macht
Probeer ik te stuiteren
in de richting van een klein wondertje
Een extra consult, ver weg van huis
Een bijkomende bloedafname
want anders weet men blijkbaar nog niets
Wanneer je verlossing verwacht
En de volgende stap in het traject
Volgt er weer een onverwachte wending
Een onverbiddellijke en onverwachte stop
En weer een maand voorbij …
Er zijn van die momenten
dat je gewoon graag
een dekentje hebt
om je onder te verstoppen
en zachtjes te wenen
terwijl de warmte en slaap je overvallen.
Er zijn van die momenten
op een maandagmiddag op het werk
dat zelf chocomousse niet helpt
En je alleen maar kan wachten
tot het in stilte over waait.
Ze zat daar, een van de favoriete pateekes met een grote glimlach op haar ietswat vermoeide gezicht.
Het was nog veel te vroeg, zei ze, maar omdat het nog wel even zou duren vooraleer ze me weer zou zien, zei ze het toch maar: “Ze was zwanger en het kindje zou in augustus de wereld veroveren.”
Margo was met verstomming geslagen. Hoeveel toeval kon er zijn. Zou zij het zeggen? Uiteindelijk gaf ook zij zich bloot: De repliek “Dan gaan ze met twee kunnen spelen,” gaf alleen maar verbondenheid.
’s Avonds moest Margo heel ander nieuws brengen. En haar repliek was onvoorstelbaar. Ook bij haar liep het mis en vulde de leegte zich met verdriet.
Een curretage later lag ook haar droom aan diggelen.
Dag kleine, lieve schat,
De laatste keer dat hier geschreven werd, was je niet meer dan een hoopje cellen daar in het ziekenhuis. Klaar om terug bij je mama te komen, te groeien, en dat fijne mensje te worden dat je kon zijn.
Je was een ‘plakkertje’, zo eentje dat na de terugplaatsing het plekje warm en fijn genoeg vond om te blijven, je in te nestelen en je ongelooflijke reis naar in te zetten naar het uitgroeien tot een kindje. Een ruimtemissie mag dan veel exotischer klinken, waar jij aan begon, is eigenlijk zoveel spectaculairder.
Totdat je hartje stopte. Je papa had je hartje nog zo hard gehoord. Meer dan honderd slagen per minuut, begeleid door groen geflikker op de echo.
Maar nu, niets meer. Oorverdovende stilte en een gynaecologe op spoed die naar lieve woorden zocht om te vertellen dat je er niet meer was.
10 weken, waarin je mama en papa voorzichtig zweefden, hardop lachten, samenzweerderig zwegen, maar het liefst van al zoveel geluk wilden delen. We waren voorzichtig. Sommigen konden het raden, noch voor we het vertelden omdat je mama’s lijf zich helemaal nestelde rondom jou. Tegen anderen moesten we wel een tipje van de sluier oplichten omdat er al plannen gesmeed werden voor de zomer.
Maar in plaats van je in de zomer in onze armen te mogen sluiten, besloot de natuur dat je er niet zou zijn. Alleszins niet voor de buitenwereld. Voor ons, jouw mama en papa, ben je er wel. Jij bent diegene geweest die ons voorbereide op onze nieuwe rol. De mooiste promotie ooit. Jij bent diegene die ons leerde hoe crèches werkt, hoe we zouden babyborrelen en voor wie die eerste kleedjes bewaard werden.
Jij bent diegene die er altijd zal zijn. Nog maar piep, piepklein. Amper te zien. maar je vulde wel ons hart en zelfs onze hele wereld. En zelfs nu je er niet meer bent, zul je er altijd zijn geweest.
Dikke knuffel,
je mama en papa.
Lieve, kleine schat,
je bent nu nog maar een hoopje cellen
niet meer dan dat
ik weet – zo moet ik eerlijk bekennen –
niet eens hoeveel.
Maar we wagen het er op,
kleine meid of kleine man,
jij krijgt weer een plekje,
dicht bij mama.
Zal je groeien?
Wel, het gekke is,
dat kan niemand zeggen
niemand beloven
veel hangt van jou af
maar natuurlijk niet alles.
Weet gewoon, lieve schat,
dat je heel welkom bent
er is nog nooit iets of iemand meer welkom geweest
dan jij.
XX.
Haar hakken tikten op de stenen vloer.
Stap Stap, nog sneller,
stap stap.
Het was al een hectische ochtend geweest
en ze was bijna te laat.
Maar ze was er bijna …
Terwijl ze even later op de dokterstafel lag,
kwam het slechte nieuws.
Het was toch even slikken…
“Voor Kerst gebeurt er niks meer,”
had ze lastige vragen afgewimpeld.
Maar nu leek het er op dat
dit wel eens de waarheid zou kunnen worden.
Mocht er iemand zijn geweest om bij uit te huilen,
dan zouden er tranen zijn geweest.
Soms zijn er verdrietige dingen in het leven. Zoals wanneer je testen ondergaat, het ‘probleem’ gevonden wordt, en je daar thuis mee aan de slag kan. Psychologisch gezien dan. En dan begint de medische mallenmolen. Spuitjes zetten, ziekenhuis bezoekjes voor bloedafname en echo. Onder narcose en dan … een paar dagen later een terugplaatsing. En dan is het wachten. 14 dagen lang. En voelen: elk krampje, elke zwelling analyseer je – zelfs als je weet dat je dat beter niet doet. En dan … het laatste verdikt. Niet gelukt …
Dikke tranen druppelen dan op verloren dromen.
