In mijn armen

Lieve kleine A

Je bent een klein monstertje. Met je guitige oogjes en ondeugende lachje rond je mond, doe je mijn hart elke keer smelten. Je bent een grappig en uitdagend meisje.

Je bent ook mijn kindje dat me oeverloos uit mijn slaap houdt. In het begin sliep je niet anders dan letterlijk op mij en leerde me dat ik ook zittend mijn ogen kon dichtdoen. Uren heb ik met je rondgelopen omdat je de slaap niet kon vatten en je overmand werd door verdriet. Daarna was naast me slapen nooit genoeg, je wilde meer nabijheid dan dat. Toen ik je toch in je bedje wilde laten slapen, ging dat gepaard met spartelende beentjes en veel verdriet: dichtbij mama was zoveel leuker. Uren heb ik met je op de gang gelopen om je te troosten. Nadat ik enkele nachten was weggeweest voor het werk, liet je me ’s nachts helemaal niet meer gerust. Tot 5 keer werd je wakker en duurde het een eeuwigheid vooraleer je weer rustig genoeg was om in te slapen.

Vannacht was eigenlijk niet zo anders. Maar vanmorgen was de hemel.

Om 5 uur “mama pakke”. Veel te vroeg, maar je kreeg je pap. Lekker warm samen onder de dekens en daarna toch even naast mij. “Aaien,” zei je, maar deze keer was het geen vraag dat ik zachtjes over je rug zou wrijven, maar streelde je zachtjes met je kleine handje mijn arm en gezicht. Daarna was het “nuffel” en kroop je zalig tegen me aan. Het kleine lijfje opgerold in de pit van mijn arm. Wat ben je een lieverd.

Ik hou er zo van dat je kan praten en aangeven wat je wil.

En wat hou ik zo van jou.

Dikke knuffel, meisje.

Xx